Jako, że jest to mój pierwszy wpis na tej stronie, chyba należy się przedstawić.
Kim jest Julia? Kobietą, która pisze te wiersze, refleksje, a wkrótce także pokaże swoje refleksje na temat ezoteryki czy medytacji. – Nazwała to Historią Dusz.
Ale nie jest realną postacią, po tymi inicjałami kryje się ktoś, kto lubi anonimowość. I niech tak zostanie. Więc, tak jest to pseudonim artystyczny. Choć imię wedle ezoteryki – już nie. 😉
Zwłaszcza, że kolejne teksty będą ( jeśli w ogóle zostaną opublikowane ) naprawdę heretyckie? Zmieniające postrzeganie dzisiejszej ezoteryki i religii. Dające nowe światło.
– Tak się dziś nie gra.
– Nie gram dla dziś. Gram dla wczoraj … Z myślą o jutrze. Dziś – mnie nie interesuje.
Julia W. Kaminska
I na wstępie trzeba zaznaczyć, iż lubi szokować. Budzić zbyt wyrośnięte ego wśród swoich czytelniczych krytyków. Dlatego jej teksty nie będą trafiać do tłumów, ale do jednostek, które są wrażliwe. Czytają sercem, nie oczami.
Jeśli chodzi o wiersze. Wiem, że owe dla krytyków będą fascynacją. „Tak się dziś nie pisze” , ” To nie jest XIX czy XX w.” , ” Jeśli chcesz być dopiero doceniona po śmierci, …. Pisz tak dalej.”…. Ale najzabawniejsze jest to, że co raz częściej próbują wmówić mi, że wiersze pisze sztuczna inteligencja. Albo, że nie są one moja własnością.
Więc jeśli trafia to tak silnie do krytyków 👍👏. Taki jest zamiar. By zostawiać po sobie zgliszcza dla ślepców, a dusze dla osób które naprawdę widzą i wiedza co zawiera tekst wiersza.
Więc ja, jako Julia… Nie zamierzam przypodobać się wszystkim. Ale owe jednostki zauważą to od razu.
Niczym Wilk przyglądała będę się na granicy lasów i polan by w odpowiednim momencie zaatakować. Ale psy będą szczekać. Wtedy już nie będzie ucieczki.
Każdy wiersz mimo woli, ma drugie dno dla odbiory. Więc pod zwykłym tekstem dla wielu, dla nie wielu będzie miało drugie dno. Pomiędzy wersami, literami jest przekaz. Zaś dla mnie , każdy z nich ma trzecie – te które tylko ja widzę. I te, o którym nikt nie wie. Tylko dla mnie.
Poezja to czysta energia istoty. To jej słowa.
Jej wspomnienia i wizje.
A ciało tylko przekazuje to dalej.
Julia W. Kaminska
I powtórzę to co wielu poetów już powiedziało. Wiersze nie pisze ja, osoba która kryje się pod tymi inicjałami. Te słowa nie są moje, ja jestem tylko naczyniem by je spisać i przekazać dalej. To coś, dla ezoteryka dusza, może nie dyktuje – ale są jak myśli. I przychodzi w najbardziej nieodpowiednim monecie. Wiesz, że musisz je spisać. W ciągu pięciu, dziesięciu minut powstaje wiersz. I… Większość wierszy jest właśnie w ten sposób spisane.
Słowa same wychodzą, nie myślisz o nich, o treści, nad sensem. Piszesz po pusisz pisać. I pojawia się tu kolejny cytat , lecz nie mój:
Wejdź w siebie. Sprawdź, czy pisanie każde Ci pisać.
Uznaj, czy umrzesz, jeśli Ci tego zabronią.
A jeśli tak – dopiero wtedy jesteś poetą.
Rainer Marie Rilke
Dlatego nie rozumiem dlaczego dzisiejsza poezja boi się emocji. Boi się pisać ciężkie wiersze? Które wymagają uwagi czytelnika. Więc trzeba przy nim zatrzymać się i pomyśleć. Ich słowa są archaiczne i nietypowe dla poezji w XXI w. , w dobie internetu. A jeśli piszesz inaczej, od razu jesteś wyśmiewana za swoją wrażliwość.
Trzeba pamiętać, pamiętaj! , że to nie błąd, że potrafisz płakać nad wierszem… Że czujesz go w środku. To przywilej. A dziś w dobie sztuczności i płytkiej emocji to coś niezwykle cennego.
Nie bój się łez, które powstają przy muzyce, poezji, obrazie, które powoduje sztuka i ciebie.
Bądź właśnie tym wilkiem wśród psów, które szczekają w stadzie. Wilk jest samotny ale prawdziwy w swym działaniu. Nie jest kopią, jest wierny w swym szaleństwie i się nigdy nie poddaje.
I wbrew wszystkim, idź dalej. Zostaw w tyle tych, którzy cię trzymają. Bo tak naprawdę oni zbyt bardzo przywykli do tego by być popychani. Rusz przed siebie i nie mówię, że będzie to łatwe. Ale bynajmniej prawdziwe, nie sztuczne.
Be First to Comment