Leave a CommentDaj mi jeszcze tylko chwile,
By w świetle szkieł tonąć, w machinie,
Niczym na wietrze, dwa białe motyle,
Chłonie mnie sztuczna sztuka, gdzie gnije.
A dziś? świt nieco dalej, zmęczony,
Wypatrzony i mały, osaczony przez skały,
Zdaje się być stary, świat przestarzały,
Choć trudno przejść przez jego wały.
Nie porywa mnie już wiatr, w ten świat,
Gdzie niegdyś rósł mój magii żywej kwiat,
Blady, bez żywych kolorów, zza krat, osaczony,
Kraczą nad mym martwym ciałem jedynie czarne wrony.
Każde słowo dziś zdaje się być zbędne,
Stara dusza artysty niczym woda, zbyt mętna,
Ciężka, nierealnie „nie” piękna, niczym treść ciemna,
Zbyt zmienna, losowa i śmieszna dziś, bez ciała przyziemna.
Kategoria: Natura i przemijanie
teksty inspirowane przyrodą, porami roku i ulotnością
Leave a CommentSerce bić nie przestaje
Tlić się nieprzerwanie
Niczym żar wśród złotych fal
Pali się łza nieubłaganie
I biegnie niczym czas
Wśród gwiazd na niebie
Co w pamięci dziś już jedyna zostanie
Samotna chwila, ostatnia na krawędzi
Jeszcze żyje łagodząc ból
I choć wokół ludzi tłum
I melodii swobodnej szum
Każda sekunda rodzi żal
Pustkę wypełnia czar
W mroku ostateczności wieczny bal
To tylko chwila, nieznaczna
Choć oddech staje się szybszy
Płytszy, szukając powietrza
Jakoby tonął w odmętach demonów
By oddać się chwili
I zrobić mały krok do szczęścia
Swojego wnętrza, do spokoju.
Leave a CommentUsychają liście kwiatów
Z drzew leci ku niebu ptak
Gubiąc piórko wśród traw
Jeszcze zielonych
Leśna ścieżka, którą spaceruję
Gdy na niebie nisko słońca blask
Okryta blaskiem czerwieni
To mieni się jesieni wrzask
Ostatni w oku blask
Tego pejzażu kolorowy kształt
Choć przykrywa go już mgła
Gdy wokół mroku nadchodzi czar
Gwiazdy świecą dziś nieco jaśniej
Gdy idę patrząc w ich blask
W ciszy, słuchając jak muzyka gra
Bez zgiełku miast, sam wśród traw.
Nie sądziłem, że w tym roku coś jeszcze napiszę. Inspiracja zdjęciem – ptak siedzący na drzewie, gdy dookoła śnieg i pustka. Ciekawie wiersz opisuje sztuczna inteligencja, ciekaw jestem czy się z nią zgadzacie…
noc jest piękna
zimą
gdy pada śnieg
wśród latarni
martwych drzew
biel czysta
zimna
choć jeszcze iskrzy się
niczym łza w oku
błękitna
każdy krok
to delikatny dźwięk
puchu na wietrze pieśń
w ciszy
i choć twa buzia
czerwona niczym śmierć
obrazem życia przerażona
tańczy na niej śmiech
jakby po raz pierwszy
widziała śnieg
i nocy nagą pierś
krajobraz utkany
z żywych
białych serc
Mimo że jeszcze zbyt wcześnie
Powietrze zbyt rześkie
Szczypie delikatnie czerwoną twarz
W półmroku świtu polny wiatr
Co niesie wiosenny zapach traw
Skrytych we mgle
W bieli czerwieni się nieba żar
Zza starych drzew
Skąd dochodzi cichy dźwięk
To ptaków nieśmiały śpiew
Choć jeszcze gwizdy tańczą
Gasną niczym światła latarni
Gdzie ginie blask plecionych mrokiem fal
Spieniony żar wstającego dnia..
Niedaleko proszę Pana pada jabłko od jabłoni
Soczyste po woli czas mój trwoni
Czerwienieje i niczym kogut z zachwytu pieje
Gdy na drzewie ostatni liść się chwieje
Usiądźmy wśród zieleni na mchu
Gdy słodycz odebrała nam resztki tchu
I każde w milczeniu ze słów
W natłoku półmroku spoglądam na nów
Cisza jest odzwierciedleniem duszy
Słucham w milczeniu jak wiatr świat kruszy
Czerwonymi nićmi wśród złotych liści
Budząc monotonię, wstaje bez krzty korzyści